Dyski SSD (Solid State Drive) są jakoby następcą standardowych twardych dysków HDD (Hard Disc Drive). To nowa technologia systemu masowej pamięci, która jeszcze jest na rynkach droga, jednakże coraz częściej pojawia się w komputerach przenośnych.
Zacznijmy może od podstaw, czyli od wyjaśnienia nazwy. Otóż, odnosi się ona do fizyki ciała stałego (solid-state) i w tym przypadku odnosi się do tego, że zwrócić uwagę na wyłączne użycie elementów elektronicznych, a nie tak, jak w przypadku standardowych dysków twardych elementów elektromechanicznych, dzięki czemu zapewnia szybsze i cichsze działanie, ale o tym poniżej. Nazwa SSD pojawiła się w odpowiedzi na kompatybilność z HDD, ponieważ dyski SSD instalowane są w standardowy dwuipółcalowy interfejs SATA, który pasuje do przenośnych komputerów.
W skrócie, dyski SSD są po prostu większymi pendrive’ami, jednakże zaopatrzonych w obudowę, dzięki czemu można zarówno podpiąć je do komputera, jak i poprzez USB (należy jednak zauważyć, że technologia USB 2.0 jest już nieco przestarzała i spowalnia działalność SSD). Już w latach osiemdziesiątych zaczęła się pojawiać idea stworzenia tego typu dysków. Cena ich jednak była tak wysoka, że pomysł umarł w powijakach. Zwłaszcza, że jednocześnie, rozmiary tych dysków były naprawdę małe. W połowie lat dziewięćdziesiątych z produkcją powróciła firma SanDisc, która zaczęła je produkować dla wojska i dla przemysłu. Pojemności jednak wciąż były małe, a rozmiary niestandardowe – 1,3″, 1,8″ i 2,5″. Wraz z początkiem XXI wieku dynamiczne rosła potrzeba na pamięć przenośną i to właśnie wtedy zaczęły się rozwijać technologie umożliwiające nam korzystanie dziś z pendrive’ów. Wtedy też zaczęto wprowadzać dyski SSD do komputerów przenośnych.
Jednym z największych plusów dysków SSD jest to, że nie mają w sobie elementów ruchomych, a co za tym idzie, są bardziej odporne na wstrząsy, upadki itp. Dodatkowo, jest zdecydowanie szybszy, dużo szybciej przesyła się przez nie dane, jest dużo cichszy i zużywa zdecydowanie mniejszą ilość energii (do kilkunastu razy mniej niż dysk HDD), nie obciąża również tak bardzo procesora.
Niestety, są też minusy. Monopolista na rynku systemów operacyjnych – Microsoft – w swoich systemach Vista i 7, nie przygotował ich do obsługi tego typu dysków. Owszem, można je dostosować manualnie, ale do tego potrzebna jest wyspecjalizowana wiedza. Drugim i chyba największym minusem jest cena. Obecnie, za dysk o pojemności 32 GB kosztuje około 250zł. Za dysk 80 GB trzeba już zapłacić 700zł. Więc obecnie jest to wygoda tylko dla bogatych.
A teraz ciekawostka 🙂